Pontianak in de verlenging.

Het zal niet de stad zijn "to must see". Er is ook weinig over geschreven op travelblogs. Op een enkele chinees na is hier geen toerist te bekennen.Toch had deze stad iets magisch voor mij en bleef ik er hangen.

De razend drukke highway door de stad is in het begin nogal intimiderend. Oversteken lijkt op een soort zelfmoordactie. Ga rechtop staan, time de situatie, steek zonder aarzelen over, stop niet, loop door, geef stoptekens met de hand en je bent aan de overkant. Vraag jezelf van tevoren wel af of het werkelijk nodig is de oversteek te maken. Of is het misschien beter aan dezelfde kant wat verder door te lopen naar een supermarkt bijvoorbeeld.

Langs beide zijden van de highway speelt zich van alles af. Talloze winkels, restaurants, eetkramen, koffiehuizen, teveel om op te noemen. Het echte lokale leven. Overal werd ik vriendelijk aangesproken en begroet. Of ze een selfie met mij mogen maken. Erg populair hier. Ik ontdekte de beste restaurants en dronk heerlijke ice- cappuccino en nam ijskoude fruitshakes. Ik slenterde behendig aan de kant van de highway langs alle obstakels, vooral geparkeerde auto's en scooters. Wist half open riolen en gaten in het wegdek handig te omzeilen. En dan tussen het drukke moderne verkeer liep daar de oude man met een handkar met daarop zijn hele hebben en houwen gepropt. Langzaam en onverstoorbaar moeizaam voortbewegend in gloeiende hitte, wie weet naar toe.

Heel anders is het aan de waterfront langs de Kapuas rivier. Via een zijweg van de highweg op een meter of 300 - 400 te bereiken. Een frisse wind maakt dat het daar aangenaam voelt. Er loopt een lange wandelpromenade langs de rivier. Aan het einde kom je in een park. Zittend op een bank voel je de galm van het verkeerslawaai vanzelf uitdoven.

Ik liep via allerlei zijstraten door de wijken naar het Kalimantan Barat Museum. Daar werd ik als een vorst onthaald en kreeg ik een privé rondleiding. Ik zag er kostuums, gereedschappen, diverse voorwerpen uit de Dayak cultuur. Ja ook muziekinstrumenten en zelfs saxofoons. Ook een paar schalen Delfts Blauw ontbraken niet. Op de terugweg van het museum keek ik naar de enorme Jami moskee omringd door 4 ontzagwekkende torens. 

Een dag later bezocht ik het Equator Monument. Pontianak ligt namelijk midden op de evenaar. Ook daar werd ik door de bewakers hartelijk begroet. Zij wilden met mij op de foto. Toen dat achter de rug was, kreeg ik het officiële bezoekerscertificaat uitgereikt. Binnen bewonderde ik het ingenieuze monument. Indrukwekkend. Er was een foto te zien uit 1937 van Herman Neijenhuis die destijds als ingenieur van het leger betrokken was bij de aanleg van het monument. Zijn zoon bracht de foto in 1995 mee naar het monument.

Tussen de bedrijven door deed ik in de lounge van de hostel online onderzoek naar mogelijke trektochten op Kalimantan. Dat was een behoorlijke puzzel. Regelmatig geen of onduidelijke reacties. Of het verzoek een enorm bedrag in contante Rupiahs mee te nemen. Tot nu heb ik enkele aanvragen online uitstaan. Ik reis in ieder geval morgen zelfstandig naar Banjarmasin, in het zuiden van Kalimantan.

En ja dan was er nog die muis in de keuken van de hostel. Of misschien wel meerdere. De bezoekers en het personeel keken er totaal niet van op. Het hoort er gewoon bij hier. 

Ik heb mij, mede door het leuke contact met de locals, prima vermaakt in Pontianak.