Van Kuching naar Pontianak. West-Kalimantan.

In plaats van naar Sabah, Maleisië, te gaan, besloot ik de bus te nemen van Kuching naar Pontianak in Kalimantan. Nog steeds Borneo, maar dan Indonesisch. Het is soms een kwestie van gewoon een knoop doorhakken.

Over Sabah gesproken. In Kuching ontmoette ik Felix, een local reiziger uit Sabah. De zogeheten local reiziger uit eigen of een naburig land is vrijwel altijd een man. Meestal tijdelijk op de vlucht voor weekendjes met de vrouw doorbrengen in shopping malls of zondagse picknick uitjes bij watervallen en parken. Felix zou de dag erop naar Semenggoh National Park gaan. Ongeveer 20 kilometer van Kuching vandaan. Daar kun je in de middag orang-oetans spotten. We spraken af gezamenlijk te gaan. Felix wist precies welke bus te nemen. Ook het tijdstip en de opstapplaats. Het zou ook nog om een elektrische bus gaan met gratis entree. Felix bracht dit allemaal met een voor een Aziaat bijzonder opvallende dosis zelfvertrouwen. Dit moest goed zijn. Normaal gesproken, herken ik direct de twijfel en aarzelingen. Dan weet ik, het is tijd voor eigen onderzoek. Bij deze rotsvaste persoon kwam het niet in mij op.

De volgende dag liep ik volgens afspraak over de hyper moderne voetgangersbrug van de rivier naar de afgesproken plaats. Daar stond Felix al te wachten. De bus kwam ongeveer 5 minuten later aan. We stapten in. Een gloednieuwe bus met ook wifi aan boord. Er waren echter wel heel wat haltes af te werken voor de chauffeur. Na ongeveer een uur herkende ik het centrum van Kuching en de waterfront waar vandaan ik via de voetgangersbrug was overgestoken. De bus reed terug over een brug voor wegverkeer het centrum in en stopte bij een halte aan de waterfront. In een uur tijd had de bus dus een lus gemaakt en waren we weer terug bij af. De bus moest van hieruit de route nog afleggen naar het Nationaal Park. Ik vroeg aan Felix hoe dit kon. Ik kreeg een vaag ontwijkend antwoord. Tijd voor onderzoek. Binnen 2 minuten vond ik op internet de betreffende buslijn met een complete route en alle opstapplaatsen. We hadden dus gewoon aan de waterfront kunnen opstappen. Ik liet dit aan Felix zien. Hij keek mij apathisch aan en vertrok geen spier. Hij wees naar een foldertje van de bus waar alleen een foto van een gebouw aan de overkant van de rivier op stond. Dat was blijkbaar voor Felix genoeg aanleiding om dit als enige opstapplaats aan te merken. En zo werd ik er nog eens aan herinnerd reisinformatie van locals per definitie als onbetrouwbaar te beschouwen en vooral eigen onderzoek te doen. De bus deed er door verkeersdrukte en extreem veel haltes vervolgens nog 2 uur over om bij het park te komen.  Ondertussen was het 15.00 uur.  De laatste bus terug zou om 16.00 uur vertrekken. We liepen in hoog tempo naar de voederplaats van de orang-oetans. We konden er 3 waarnemen. Even bekijken en weer terug naar de bus. Gelukkig ging de terugreis een stuk sneller.

De volgende dag vertrok de bus om 10.00 uur richting Pontianak. Een moderne bus van Bus Asia, geheel rookvrij en met veel beenruimte. Aan de grens bij Tebedu kreeg ik na het gericht en doeltreffend beantwoorden van wat vragen snel en makkelijk mijn visum on arrival voor 30 dagen. Het laten zien van een retourticket was dus niet nodig. De weg voerde ons door dichte jungle. Metershoge palmbomen. Vergeleken met Sumatra was de weg redelijk goed. Wel slingerend. Maar dat wist de chauffeur goed en behendig te besturen . Geheel buiten mijn verwachting om reden we rond 16.00 uur de busterminal van Pontianak binnen. Ik nam een motortaxi naar de hostel. Onderweg werd het direct duidelijk dat ik weer terug was in Indonesië. Een oneindige stoet van daverende scooters en andere voertuigen. Complete chaos. 

Na mijzelf te hebben geïnstalleerd te hebben in de hostel liep ik naar buiten voor een verkenning. Een kilometer langs de drukke highway heen en een kilometer terug in de andere richting. Daarna in het midden naar links of rechts. Links was de rivier. Ik ging in die richting en kwam ook weer bij een waterfront aan. De avond was gevallen. Overal waren de doordringende geluiden van de moskeeën hoorbaar. Er waren bont verlichte tourboten te zien met luide muziek uit de speakers. Overal eettenten en kramen. Kinderen reden in kleine elektrische autootjes en toeterden rond. Al met al was het een gezellige boel en kon je er relaxed een flinke afstand langs de rivier lopen.

Vandaag liep ik in de ochtend langs diezelfde waterfront richting de ferry. Eens kijken of er informatie voorhanden was over een overtocht naar Oost-Kalimantan. Helaas ik kwam er niet veel verder. Ondertussen was het flink heet geworden. Ik kon gelukkig even afkoelen in een naburig park. Daarna kwam ik slenterend in een gedeelte met winkels terecht.  Tussen de middag nam ik Nasi Kuning Ajam als lunch. Rond 14.00 terug in de hostel voor de afkoeling. Beneden in de lounge met airco zocht ik online informatie op over veerdiensten, vliegtickets en jungletrekkings. Daarmee kwam ik flink wat stappen verder. Ik deed een paar aanmeldingen voor interessante trekkings en noteerde enkele reismogelijkheden met de ferry of het vliegtuig. De af te leggen afstanden op Borneo zijn namelijk enorm. Ondertussen was het buiten gaan stort regenen.

Gelukkig is de regen hier meestal van korte duur. Tegen de avond was de regen weggetrokken. Ik liep terug naar de waterfront en zag een mooie regenboog boven de rivier hangen. Een man met een houten boot wenkte mij. Of ik een rondje wilde maken. Waarom niet? Ik stapte in en liet mij over de brede rivier rond varen . Aan de overkant zag ik tientallen houten huisjes op palen waar mensen zich aan de oever van de rivier aan het wassen waren. Toen ik weer werd afgezet, liep ik nog een tijd langs de waterkant om te genieten van het uitzicht over de rivier. Ik at een heerlijke mie in een klein restaurant aan het water. 

Terug in de hostel besefte ik dat er voor morgen en daarna geen zekerheid is over wat er gaat komen. En dat is dus het mooie van reizen.