Langkawi Islands.

Jesus, de Spanjaard uit mijn vorige verhaal, mocht dan de meest lompe en onbehouwen reiziger zijn die ik tot nu toe heb ontmoet, hij gaf mij wel een gouden tip. Ga naar de Langkawi eilanden. Een eilandengroep in het Noordwesten van Maleisië. 

Vanaf Kuala Perlis nam ik de ferry naar Langkawi. Bij aankomst vond ik aansluiting bij 2 Duitsers waarna wij met een Grab taxi naar Pantai Cenang reden. De Duitsers hadden al gereserveerd in een guesthouse. Na wat rondlopen vond ik snel een goede kamer op een rustige locatie met de mogelijkheid onder een veranda te zitten. En een waterkoker. Voor mij belangrijk want dan kan ik zelf mijn koffie maken in de ochtend. En havermout! In Maleisië overal verkrijgbaar. Eindelijk verlost van noodlesoep.

De hoofdstraat van Cenang is nogal toeristisch. Het strand ziet er mooi uit met uitzichten op andere eilanden. Op de achtergrond overal bergen. Her en der wat luxe resorts. Maar over het algemeen krijg je hier al snel het echte exotische strandgevoel te pakken.

Eenmaal in het heerlijke zeewater geweest, kwam mijn lichaam op het lang uitgerekte strand in de schaduw van de palmbomen snel tot rust. In mijn hoofd was het echter een warboel geworden van indrukken en informatie. Voor een deel zat ik nog in Laos, in Thailand, in treinen of bussen. Of erger: ik worstelde met de vraag of Jesus dit eiland ooit nog zou bereiken. Wat dan te doen? Hem naar de plaatselijke moskee brengen voor een rustgevende meditatie? Of direct uit te leveren aan de politie met het verzoek hem eeuwig op te sluiten. Het laatste had mijn voorkeur.

Mijn hoofd had dus een reset nodig. En dan is niets doen de beste remedie. Ik wandelde wat rond en kwam per toeval in de buurt van mijn guesthouse een Nederlander tegen die hier al enkele maanden verbleef. Hij was van plan permanent te blijven. De Langkawi Islands schijnen namelijk een belastingparadijs te zijn en je kunt er voor een spotprijs vliegtickets kopen naar diverse bestemmingen. 

Die middag lag ik op het strand. Ik deed niets. In mijn hoofd was een ordening van informatie op gang gekomen. Jesus werd in de categorie persona non grata ingedeeld. Laos als een struggle-for-life. Thailand, prettig reisland, Maleisië ondanks het korte verblijf op nummer 1. Alleen al vanwege het eten. Maar vooral de vooruitzichten op geweldige natuur. De switch in het reisplan was dus een goede beslissing. Ik voelde alle puzzelstukken in mijn hoofd op zijn plaats vallen.

Later in de middag, het was bijna zo goed als leeg op het strand, kwam ik met Victoria uit Berlijn aan de praat. Ze was hier deels om te reizen en deels voor werkzaamheden, te weten projecten voor WWF. Ze bleek ook een grote kennis te hebben van Maleisië en Indonesië. Ondertussen had ik een plan gemaakt voor een hike in de bergen. Victoria leek mij geschikt als wandelmaat. Toen ik het haar vroeg, reageerde ze direct en vol enthousiasme met ja. Een dergelijke onderneming durfde ze alleen niet aan en ze was blij dat ik haar deelgenoot kon zijn. We zouden beginnen met de loop naar de Seven Well Waterfall en vervolgens de hike nemen naar de berg Mat Chinchang met een hoogteverschil van 701 meter. We spraken af voor de volgende dag.

Rond 8 uur vertrokken wij met een Grab taxi naar de parkeerplaats van de waterval. Het loopje naar de waterval over een paar steile traptreden was snel genomen. We zagen de toegang tot onze route en kwamen gelijk op een steil pad terecht met aan weerszijden veel begroeiing. Het weer was voor een hike goed. Wat bewolkt, niet te warm en een beetje wind.

Victoria bleek een sterke vrouw te zijn. Moeiteloos klom zij op het pad omhoog. Daarbij vertelde zij onafgebroken over haar ervaringen van reizen in Maleisië en Indonesië. Verder bleek zij een zogeheten ¨foody¨ te zijn. Een onuitputtelijke lijst van gerechten, fruitsoorten en groenten kwam aan mij voorbij. Victoria is vegan. Hoe dan ook het pad werd steeds steiler en het zweet liep van mijn lijf. Normaal gesproken kan ik dan iemand die zo ratelt tijdens een hike op een gegeven moment niet meer verdragen maar dit keer liet ik de stroom van woorden en zinnen als het ware lekker lopen. Alsof het daardoor lichter was geworden. Ondanks dat het pad nog steiler werd en wij ons met de aangelegde touwen omhoog moesten trekken. We zagen een hoge rotswand. Daarboven zagen we tussen de bomen iets van lucht.

Na zwoegen en zweten kwamen we op de top en hadden daar een super 360 graden uitzicht over de gehele eilandengroep. In de verte konden we Thailand zien. Er vloeide door de tropische hitte nog nooit zoveel zweet van mijn lijf. Er waren 2 bloedzuigers op mijn kuit gekomen. Nog niet zo lang geleden waardoor de wondjes nog goed te behandelen waren. Toch voelde het heerlijk op die top te zijn. Zie daarvoor de video's.

De afdaling verliep snel en zonder problemen. Ik leerde Victoria te lopen als een cowboy, met de voeten wijd naar buiten. Het lijkt raar maar je hebt zo veel meer balans en je belast je knieën een stuk minder. Ooit geleerd van Franse berggidsen tijdens de beklimming van de Mont Blanc.

Toen we bijna terug waren in de buurt van de waterval kwamen we een stel tegen. Zo te zien rechtstreeks van het lunchbuffet uit een resort hier naar toe gereden. Geen wandelkleding. Geen wandelschoenen. Sterker nog: de man liep op blote voeten. We zeiden tegen ze of ze wel wisten dat het ging om een klim van zeker 2 uur, voor hen vermoedelijk 6, en dat er vele rotsblokken en andere hindernissen te verwachten zijn inclusief meterslange stukken vasthoudend aan touwen. De man keek ons slechts apathisch aan en zei niets. We probeerden de vrouw nog te overtuigen van de zinloosheid van hun trip door video's op onze smartphones te tonen van de beklimmingen in het bovenste deel van de tocht. Het hielp allemaal niet, ze liepen door.

Iets later kwam we een jong Maleis of Thais stel tegen dat er ook niet bepaald uitzag als fervente hikers. Ze droegen in ieder geval gympen. Zij ook hot pants. Haar benen zouden dus een geweldige prooi zijn geweest voor de bloedzuigers. Toen we dit stel vertelden over de zwaarte van de hike werd er in ieder geval geluisterd. Zij draaiden direct om en liepen met ons mee terug naar de waterval. Wij lagen vervolgens heerlijk in de waterbassins van de waterval bij te komen van de zware tocht,  maar met een voldaan gevoel.

En wat zou er gebeurd zijn met het stel waarvan de man met blote voeten liep? Waarschijnlijk is er dezelfde middag of misschien wel avond nog een reddingsoperatie uitgevoerd om dit toch wel naïeve stel terug te brengen naar hun resort. De veilige haven.