Tussendagen, lange reizen, aankomst in Maleisië , verrassend aangenaam.

Tja, het kan soms anders gaan. Indochina. Luang Prabang. Pakse, naar de eilanden, door naar Cambodja enz. volgens de planning. En het stof van Pakse nog van mij afkloppend,  besloot ik de koers te verleggen. En hoe! Met dit keer een luxe nachtbus rechtstreeks naar Bangkok. In de vroege ochtend aangekomen, kwam ik weer terecht in het mooie Chatuchak Park. In allerlei warenhuizen, op onbekende markten en zelfs een mega kringloop winkel op een bovenste etage. Het grote vuurwerk tijdens de jaarwisseling zag ik in de verte vanaf de grote verlichte brug. Ik ontdekte weer nieuwe gerechten en kwam er snel achter dat de Thaise keuken toch meer te bieden heeft dan die van Laos. Bangkok was dit keer relaxed en aangenaam. Je moet deze stad wat doorgeworsteld hebben. Zelfs Khao San leek nu rustig.

Na 2 dagen Bangkok nam ik de trein naar Hat Yai helemaal in het zuiden. De details van deze treinreis zal ik iedereen besparen. Bij gebreke van een 2e klas slaapwagon leek het eerst allemaal nog gezellig in de 3e klas wagon met die open ramen en druk roepende verkopers van eten en drinken. Maar naarmate de uren verstreken, werd het natuurlijk een hel. Wederom opeengepakt tussen locals die niet meer uitstapten. Nee, er kwamen er juist meer bij. En ze gingen onder de banken liggen om te slapen. Er was een monnik met een glazen oog die stoïcijns urenlang in lampion houding op een bank van zich afkeek. In de vroege ochtend kwam de trein hortend en stotend in Hat Yai aan. 

Vervolgens nog een klein stuk met de trein naar Pandang Besar. De grensplaats in Maleisië.  In die trein ontmoette ik ene Jesus. Een Spanjaard die blijkbaar al langere tijd van huis was. Wat gespannen. Hij was opgestapt in Hua Hin en brak van de lange treinreis. Daar kwam bij dat hij 9 dagen in Hua Hin was geweest. Geen pretje voor een buitenlander. Het is namelijk een badplaats voor de Thaise locals die daar niet veel meer doen dan rondhangen, eten en met toeristische treintjes rondgaan. Dit alles had Jezus geen goed gedaan. De spanning nam toe. Zeker toen hij zijn zware bagagetassen over de trappen van het station moest meezeulen en telkens vast kwam te zitten. Hij had niet eens in de gaten dat ik hem hielp met het dragen.

Daarna waren er allerlei strubbelingen met beveiligers en andere gezagsdragers. Jesus zat er doorheen. Toen bleek ook dat we de volgende trein hadden gemist. Onbegrijpelijk voor Jesus. Ondanks dat ik hem uitlegde dat het in Maleisie een uur later is en dat we daar niet aan hadden gedacht. Witheet van woede beende hij af op een charmante vrouwelijke beambte. Ik voorzag problemen en kwam tussenbeide om de gemoederen te bedaren. De vrouw reageerde uiterst vriendelijk en legde rustig uit dat we de volgende trein konden nemen. Niets aan de hand. Jesus bleef op hoogspanning staan. Hij wilde een kamer boeken op Booking.com. Na 9 dagen strafkolonie Hua Hin wilde hij niet ergens in een godvergeten oord uitkomen, zoals in Arau, de eerstvolgende plaats.  Of ik mijn Dogee S59 even ter beschikking wilde stellen om te kunnen boeken. Jesus had de batterij van zijn telefoon leeg. Woest ging hij met de vingers over het scherm van de gepantserde Dogee. Jesus was dit type smartphone duidelijk niet gewend. Hij vloekte en tierde en riep mij ter verantwoording. Hoe ik het in  mijn hoofd haalde hem dit monsterlijke apparaat aan te bieden. Duidelijk, de grens was bereikt. En dan gaat het heel snel bij mij. Een paar rake woorden en Jesus droop af met de staart tussen de benen weg van het perron.

Ondertussen spraken 2 Pakistanen mij belangstellend aan. Ze waren aardig en rustig. Dat kon ik wel gebruiken na de aftocht van Jesus. En toen zat daar ook de monnik met het glazen oog. Lachend naar mij te kijken met een blik van: dat deed je goed, die schoft op de plaats terug zetten. Ik besloot wel naar Arau te gaan en de stoet doorreizende eilanders uit te zwaaien. Jesus was in geen velden of wegen te bekennen.

Naar Arau was nog maar een kwartiertje met de trein. Het landschap was werkelijk fantastisch om te zien. Zoveel natuurschoon, zo groen en overal bergen met rotspartijen. Overal oogde het schoon. Minder lawaai. Arau stelt inderdaad niets voor. Maar wat maakt het uit. Ik vond er een redelijke kamer, was er de enige buitenlander en daardoor een bezienswaardigheid. Een dorpsbewoner was zo aardig mij met de scooter naar het hotel te brengen toen ik wat aan het dwalen was mits hij met mij op de foto mocht. Geen probleem. En toen kwam er voor de eerste keer Maleis eten. Wow! Nasi Kandar werd Nasi Hans Kandar. En dat betekent nog allerlei bijgerechten er bovenop gestapeld. Nog een beetje kroepoek erbij en het feest is compleet. Maleisië. Blijkbaar had ik deze bijzondere tussendagen nodig om hier uit te komen en mij weer helemaal thuis te voelen. Ik zie morgen wel waar ik ga uitkomen.