Vulkaan dagen in Berastagi.

Na ruim een week op Samosir eiland te zijn geweest, kwam ik met een rit van 5 tot 6 uur in een local minibus door een schitterend berglandschap in Berastagi aan. Gegrepen door de schoonheid van de omgeving deed de walm van de Javaanse Jongens mij niets meer.  

Steevast zat ik in het midden van de bus rechts tegen een openstaand raam met het hoofd naar buiten gericht. Tijdens het oppikken van een nieuwe passagier stapte ik eerst zelf uit om deze door te laten schuiven op een van de banken. Daarna nam ik mijn plaats weer in. De chauffeur was trouwens kampioen roken, appen, sturen, inhalen en behendig manoeuvreren door talrijke haarspeldbochten tegelijk.

Tegen de avond werd ik in Berastagi gedropt. Het bleek in de verwarrende communicatie met de chauffeur 2 km buiten het centrum te zijn. Maar goed ik kwam daar snel lopend terug.

Aanvankelijk leek het een chaos. Daarom dook ik direct een koffietent in voor een oriëntatie. Ik besloot Hotel Mexico te nemen 10 m verderop voor 1 nacht. Maar goed ook want na een eerste inspectie van het bed bleek een verschoning van het beddengoed niet overbodig. Om dat duidelijk te maken, werd ik tijdelijk meester in de gebarentaal.

Na deze struggle trof ik al lopend en verkennend een alleszins charmant bergstadje aan. Langs de weg kun je in de opgezette stallen heerlijk eten. Ga op de uiterste hoek van de tafel zitten en wacht gewoon. Er wordt iemand opgesnord die wat Engels kan en je zegt wat je wilt eten. Mi goreng met sate ajam of sapi werd mijn favoriet.

Ik ontdekte wat verderop guesthouse Wisma Sibayak en kreeg er goede informatie over de omgeving. De volgende dag verkaste ik er naar toe en bleef er 2 dagen.

De wandeling naar de vulkaan Sibayak is goed te doen mits je op het pad blijft en bij daglicht de tour doet. Bij het checkpoint is een grote poster zichtbaar met namen erop van personen die niet meer zijn teruggekeerd, levend en niet levend. De laatste in 2017, ene Wolfgang uit Duitsland. Tsja het blijft me telkens verbazen hoe onvoorbereid en naïef mensen aan dit soort tochten beginnen. Zo trof ik er 2 jonge dames uit Nl, de ene met een uitgaansjurkje aan, de andere met hot pants . Gelukkig sloeg het weer niet om. Nog bonter maakte het een vermoedelijk jong Indonesisch stel. De man droeg een enorme rugzak. Ze waren van plan te gaan kamperen bij de krater. Beiden liepen op teenslippers. Op de heenweg haalde ik ze in. Op de terugweg bleek dat ze hooguit enkele tientallen meters verder waren gekomen.

Beter voorbereid was een Hollands stel. De juiste kleding en goede schoenen aan. We kwamen min of meer tegelijk bij de krater aan. Overal waren sterk suizende gele zwaveldampen zichtbaar. We liepen samen richting het laatste steile stuk naar de top. En dat was de moeite waard. Het uitzicht was adembenemend met in de verte de kolossale Sinabung vulkaan.

De volgende dag deed ik het een stuk rustiger aan. Na een tour over de plaatselijke markt liep ik op mijn gemak naar de heuvel Gundalung. Dat is de plaats voor de locals om vooral in de weekenden te picknicken en te recreëren. Het was er niet al te druk. In de verte kon ik vanaf de heuvel en later vanaf een terras urenlang kijken naar de magische vulkaantop. De top bleef net ondergedompeld in de wolken.

Wat verder in de middag begon het licht te regenen. Ik wandelde terug naar het guesthouse. Daar was een Engelse les voor schoolkinderen gaande. De leraar vroeg of ik in de klas wilde komen voor een kennismaking en het beantwoorden van vragen. Ik werd diep geraakt door de dankbaarheid en de onbevangenheid van deze kinderen. Zonder het wijzende vingertje en met bijval van de docent wist ik ze op het hart te drukken niet te beginnen met roken. Ik zag grote begripvolle ogen . Daarna volgde nog een fotosessie en ging de les verder.

De avond verliep ontspannen. Na de tweede Mi goreng met sate bestudeerde ik in de lange half open hal van de guesthouse de landkaarten van de regio en de fotoreportages van vulkaanuitbarstingen.

De volgende ochtend bij vertrek sprak ik nog even de eigenaresse. Zij heeft het guesthouse al vanaf 1976. De eerste in Berastagi. Vele jaren zijn er verstreken. 

Nu is het er op een enkele bezoeker na zoals ik leeg en verlaten. Vergane glorie is wat er rest.