Sumatra, heftige introductie.

De laatste avond in Malacca kreeg op de valreep een verrassende wending.  Moe van de Chinezen en alles min of meer ingepakt, was ik aanvankelijk van plan in de hostel te blijven. Nabij hoorde ik geluiden van een klarinet of sopraansaxofoon. Moeilijk thuis te brengen. In ieder geval vals. De vorige avond hoorde ik deze geluiden ook. Ik besloot op onderzoek te gaan. Bij de rivier was een local op een sopraansaxofoon met versterkte backing tracks aan het blazen.

Belangstellend vroeg ik aan de local van welk merk deze saxofoon was. Hij zei Selmer en inderdaad ik zag op de koffer en het instrument zelf Selmer staan. Tegelijkertijd zei de local dat het om een namaak saxofoon ging van Chinese makelij. Hij vroeg of ik erop wilde spelen. Dat deed ik. Nu is algemeen bekend dat sopraan saxen snel vals klinken en altijd de nodige bijsturing nodig hebben. Met dit instrument was echter geen land te bezeilen. Wat ik ook probeerde, de klank bleef vals. Uiteindelijk lukte het op een funky groove vanuit de bluetooth speaker enig acceptabel geluid voort te brengen. De local en zijn vrienden waren zichtbaar enthousiast. De voorbij lopende Chinezen strooiden bankbiljetten in de koffer van de sax. Nou, zo sloot ik die laatste dag in Mallacca nog spectaculair af.

De volgende dag ging ik met een snelle ferry richting Dumai in Sumatra. Daar aangekomen, nam ik direct een scootertaxi om zo snel mogelijk van de haven weg te komen. Tussendoor even een paar miljoen Ruphias uit de ATM machine getrokken en door naar het busstation. Daar was Rainer, de Zwitser en ook nog leeftijdgenoot. Ik herkende hem van de hostel in Malacca. Hij was 2 dagen geleden al gevlucht voor het Chinese New Year en was 2 dagen in Dumai gebleven waar hij de enige toerist was. Ondertussen had hij een route uitgezocht met de bus naar Sibolga om van daaruit naar Parapat te gaan en vervolgens met een ferry naar TukTuk op Samosir Eiland midden in het Tobameer. Het klikte tussen ons en dus werd ik zijn mede reisgenoot. 

Tegen de avond vertrok de bus. En wat voor een bus, met een gepantserde voorruit. Gezien de staat van de bus en Laos in herinnering voorzag ik weer een loodzware nacht. Het werd uiteindelijk een prettige, verrassende en chaotische tocht door de  tropische binnenlanden van Sumatra. Tijdens een nachtelijke stop namen we bijvoorbeeld Salak. Exotisch fruit met een wat zurige smaak. Wel lekker. Gingen op veler verzoek met de locals op de foto. Hoorden voortdurend uit speakers in de bus dezelfde Indonesische liederen door dreunen. En ik was verbaasd hoeveel mannen en jongens rookten. De ene na de andere. Voor Reiner, kettingroker, was dit het walhalla. Hier werd het de omgekeerde wereld. Nu stond ik buiten om niet te roken in plaats van andersom.

In de ochtend kwamen we in Sibolga aan. Natuurlijk de inmiddels bekende chaos aangetroffen. Wat dat betreft is het goed eerst naar Laos te gaan. Dan is de introductie met Sumatra wat beter te doorstaan. Ondanks de hectiek werden we alleszins aardig en goed geholpen. Een ontbijt van vers klaargemaakte mihoen met Indonesian black coffee deed wonderen. Na wat rondlopen en door iedereen aangesproken te worden, vonden we een hotel. Nou ja, een gebouw met super eenvoudige kamers. Alleen koud water uit een emmer, maar gelukkig wel WiFi. Oftewel voldoende voor 1 nacht. Die middag liepen we richting de haven. Het was duidelijk, we waren de enige bezoekers en waren het mikpunt van allerlei begroetingen als : hello my friend, where are you from, how are you?

Aan het einde van de middag kwam er een flinke regenbui over Sibolga. Maakt hier allemaal niets. Iedereen tovert snel een regenponcho tevoorschijn en het geraas van scooters en andere voertuigen gaat gewoon door.

Na het heerlijke Indische eten met een kokos bananen pannenkoek als  dessert was de bijzondere uitnodiging van de hotelvrouw het meest hilarische moment van de dag. Zij begon iets onverstaanbaars te praten tegen ons. We hoorden de woorden baby, baby. Of we mee wilden lopen. Rainer zei tegen mij: ze wil ons een baby laten zien.

De niet bepaald aantrekkelijke vrouw opende een deur van een kamer beneden het hotel. Dit bleek haar eigen kamer te zijn. Zij nam plaats op haar bed en bleek het te hebben over baby baby maken. Rainer maakte zich pijlsnel uit de voeten en ik liep ook lachend weg en zei dat ik heel nodig naar de winkel moest. Dat was ook zo voor het kopen van een nood regenponcho. Die mag je hier wel standaard bij je dragen. We hebben later nog hartelijk gelachen om dit wonderlijke incident.