Dieng Plateau. Hoe alles mis ging op weg naar Wonosobo en het toch weer goed kwam.

Het moest een keer gebeuren. In de verkeerde trein precies de verkeerde kant op.

Ik plande mijn route naar Wonosobo met de trein van Yogyakarta naar Purwokerto om vervolgens met een minibus naar Wonosobo te gaan. Een bergstadje aan de voet van het Dieng Plateau. Op ieder treinstation in Indonesië loop je zeker eerst langs 10 medewerkers en of beveiligers voordat je de trein instapt. Zo ook dit keer op het station van Yogyakarta. Nadat ik de laatste hindernis had genomen, liep ik met mijn ticket in de hand richting de trein. Er stond een vrouwelijke medewerkster van de spoorwegen bij de trein en ik toonde haar mijn ticket. Zij keek en wees mij direct naar de wagon iets verderop. Daar kon ik instappen. Iets in mij zei: klopt het wel? Ik stapte toch in en ging ervan uit dat het ok was. Achteraf gezien, had ik dat onderbuik gevoel beter niet kunnen negeren.

De trein kwam precies volgens de vertrektijd in beweging. Het was rustig in de wagon. Ik keek een tijdje naar buiten, maakte wat handgeschreven aantekeningen in mijn zak notitieblok en dronk een take-a-way americano coffee. Zo verstreek er pakweg een uur. Iets eerder was een dame naast mij komen zitten. Op een gegeven moment vroeg zij aan mij: ẅhere are you going? Ik zei naar Puworkerto. Maar dit is de trein naar Surabaya zei de vrouw verbaasd. Dus de verkeerde kant op. Ik heb gedurende mijn reizen geleerd vooral bij tegenslag niet in paniek te raken. De vrouw sprak met enkele andere reizigers in de trein. Al gauw kwamen er smartphones tevoorschijn. Een man aan de andere kant van het gangpad sprak mij aan en toonde op zijn smartphone een vervolg treinreis waarmee ik alsnog op de plaats van bestemming zou aankomen. Daarvoor moest ik dan wel eerst nog een uur in de verkeerde richting doorgaan. Naar Madiun. Daar weer terug naar Yogyakarta en verder tot  Puworkerto. Ik bedankte iedereen in de trein voor de hulp en speciaal de vrouw die mij die ene vraag stelde. 

Uiteindelijk kwam ik om 17.00 uur aan in Puworkerto terwijl het de bedoeling was daar om 10.00 uur te zijn. Een vertraging van 7 uur! Er was nergens een minibus te bekennen. Wat er online werd aangeboden, vertrouwde ik niet. In de stationsrestauratie belde de medewerker zijn vriend die taxichauffeur was. Hij wilde mij wel naar Wonosobo brengen. Ik moest hard onderhandelen over de prijs. Deze werd namelijk na het eerste bod plotseling verhoogd. Dit komt vaker voor. Hoewel ik weinig keuze had, liet ik dat niet merken. De prijs ging toch weer omlaag. Het begon laat te worden. Ik besloot de taxi te nemen. De rit duurde door slechte wegen en verkeersopstoppingen 3 uur. 

Aangekomen bij het vooraf geboekte guesthouse was er niemand aanwezig. Het duurde zeker een half uur voordat er iemand ergens vanuit een kelder tevoorschijn kwam. Ik kreeg mijn kamer toegewezen, die erg tegenviel. Aan een extreem drukke weg. De hal ruikend naar 20 jaar sigarettenlucht. De douche gaf geen warm water. De boiler moest eerst nog 45 minuten opwarmen. Moe en afgepeigerd lag ik om 12 uur in de nacht in bed.

De volgende ochtend liep ik richting het centrum van Wonosobo. Het was zondag en blijkbaar de dag voor de locals te gaan shoppen. Extreem druk. Overal raasde verkeer langs mij heen. Ik taxeerde deze stad als zo snel mogelijk te verlaten. Ik liep terug naar het guesthouse. Online zag ik een homestay aangeboden op ongeveer 10 km van Wonosobo vandaan richting het Dieng Plateau. Goede recensies. De eigenaar verzorgde ook trekkings. Ik nam een Grab- taxi ernaar toe.

Eenmaal daar kwam ik direct in een aangename landelijke ambiance. Ik kreeg koffie uit eigen plantage aangeboden. Had uitzicht over velden, weides en plantages. De homestay was opgetrokken met boomstammen en geheel met hout en bamboe afgewerkt. Mijn kamer was op de bovenverdieping. Vanwege het laagseizoen was er niemand. Ratno, eigenaar van de homestay onder de naam Harumi Dieng, nodigde mij uit voor een flinke wandeling door het dorp en de plantages richting een meer. Het was geweldig om te doen en de hele reis naar Wonosobo viel van mij af.

Ratno werkte voorheen als medewerker op een Duits cruiseschip dat ook regelmatig in Rotterdam kwam. Sinds enkele jaren heeft hij samen met zijn vrouw een homestay. Ratno werkt daarbij ook als gids. En dat is hem wel toevertrouwd. Op een prettige en humorvolle manier weet hij je te begeleiden en daarbij van goede informatie te voorzien. Een dag later liepen we in alle vroegte naar Sikunir Hill voor de zonsopkomst ter hoogte van de Sundoro vulkaan. Ik zag daar met een bonte verzameling van locals een bijna paarse gloed ontstaan in de verte. Daarna liepen we iets verder en zagen van bovenaf het Cebong Lake. We maakten kennis met 2 studentes antropologie. Zij waren zeer geïnteresseerd in Nederland en hoopten ooit nog eens in het Leids museum te komen. Met de scooter reden we richting het Warna Lake. Een meer in een krater dat groen kleurt. Er achter ligt het mirror lake, Pengilon. Van veraf was inderdaad het contrast van beide meren goed te zien.

Daarna bekeken we enkele tempels en reden door naar Sikidan. De kolkende dampende krater. We smeerden onze gezichten in met modder voor een masker. Het voelde lekker. Op de terugweg keken we nog even naar de Sikarim waterval. Het begon helaas te regenen. Bij de homestay lag ik vroeg in bed. Door de hoge ligging van Dieng is het er heerlijk koel. Een airco op de kamer is niet nodig. Ik lag er met een deken om. En na al die dagen van hitte en humidity was dat geen straf.

Vandaag reden we naar Wonosobo voor een expositie van een vriend van Ratno. Ik werd er bijzonder gastvrij ontvangen en kreeg een rondleiding langs de mooiste schilderijen die buiten aan de rivier waren opgesteld. Bij daglicht oogt Wonosobo trouwens heel anders. De stad heeft zo zijn charmes. Ik kwam er bij toeval achter dat de onder de brug over de rivier restanten van 2 pijlers waren van Nederlandse makelij uit het koloniale tijdperk. In de woning van kunstenaar zagen we nog enkele schilderijen. Er werd ons een lunch aangeboden. Eindelijk was daar ondermeer het gerecht Sajoer Lodeh. Een van mijn favorieten. 

We vervolgden onze weg over een antiekmarkt en vismarkt. Zagen wat verderop een boer met een ouderwetse handmatige eg voorbereidingen maken voor werkzaamheden op het land. Ratno kreeg van de boer een kleine bananenboom aangeboden voor in zijn moestuin. De boom ging mee op de scooter. Wij reden door naar de plaatselijke hotspring. Daar nam ik tussen de locals in een dampende tube van rechtstreeks warm water uit de bergen een soort stoombad. Jong en oud gaat hier bijna dagelijks ongedwongen en rustig met elkaar pratend in bad. Grappig was te zien hoe een wat magere oudere man in het bad ondergedompeld zijn brandende sigaret vakkundig droog wist te houden. Op de rand van het bad speelde ik een paar deuntjes op mijn Nuovo miniSax. Dit werd zeer gewaardeerd. Net als het uitspreken van enkele woorden Indonesisch die ik mij heb eigen gemaakt.

In de avond kreeg ik bij de homestay een super lekker diner geserveerd. Met veel groentes. De ingrediënten komen grotendeels rechtstreeks van het land.  De vrouw van Ratno is een keukenprinses. Tsja, onder deze omstandigheden blijf ik hier waarschijnlijk nog wel even hangen.