Banda Aceh. Het verre ruime en heldere noorden.

Na de jungle van Bukit Lawang, de bergen en vulkanen had ik behoefte aan wat anders. Ruimte en frisse wind. Het werd dus Banda Aceh in het uiterste noorden van Sumatra. Daarvoor nam ik de nachtbus vanaf Binjai. Vergeleken met de aftandse vehikels van voorheen was dit een werkelijk luxe busreis. De buschauffeur had succesvol een cursus stoppen met roken afgesloten. Een enkele paffer kon zich voor een sigaretje afzonderen in een hermetisch afgesloten ruimte van de bus. Bij een stop kreeg ik een prima nasi goreng voor onderweg mee. Nee op deze manier zou de lange tocht naar Aceh een grote meevaller zijn.

In de ochtend kwam ik redelijk uitgerust van een paar keer goed slapen bij de busterminal van Banda Aceh aan. In een mum van tijd was ik met een motortaxi in het chaotische centrum. Onderdak vond ik bij Hostel Lala waar het superschoon was. Ik begon zoals gebruikelijk met een wandelroute door het centrum en nam er voor de lunch de bekende Mi Aceh. Een super pittige maar heerlijke mie.

Daarna bekeek ik op enige afstand de grote Baiturrahmah moskee. Deze werd in de 19e eeuw naar het schijnt door onze landgenoten in brand gestoken. Iets verder lopen vanaf de moskee is het Tsunami museum. Dat was helaas gesloten. Daar weer achter ligt de begraafplaats van militaire slachtoffers van de Atjeh oorlog. Ik nam er een kijkje en zag inderdaad vele Nederlandse omschrijvingen en lange lijsten met namen van gestorvenen. 

Later werd ik gewenkt door een tuktuk (becak)driver. Of ik naar het Tsunami gebied wilde om er te kijken. Ik stapte in en kwam snel terecht op een plaats waar een vastgelopen vissersboot half op de weg voor een deel in de grond stond. De huizen eromheen. Iets verderop werd ik afgezet bij een groot schip op de grond. In het schip is een museum van de tsunami gemaakt. Binnen zag ik vreselijke beelden en video's van de kracht van de enorme watervloed. De vele slachtoffers waaronder kinderen en babies. Het raakte me diep.

Eenmaal buiten liep ik enigzins ontdaan van alles wat rond om het schip. Daarna werd ik bij de hostel afgezet.

De dag erop bracht dezelfde chauffeur mij naar het dorpje Lhoknga bij Eddie's Homestay. Een paradijs voor surfers. Ik bleek als landrot uit de bergen en jungle een vreemde eend in de bijt te zijn. En dan ook nog zonder een surfboard. Sommigen nemen hun board hier zelfs mee naar bed. Maar goed voor kilometers strand en wilde zee was ik hier op het goede adres. En de gastvrijheid van Eddie en zijn medewerkers is uitzonderlijk goed. De kamer voor mijn doen groot en koel met een prima bed. 

Na de lunch bij Eddie werd ik met een scooter bij een bar/strandtent in aanbouw afgezet. Ook van Eddie. In een koelkast lagen drankjes en er waren diverse zitjes en een hangmat. Ik had uitzicht over een uitgestrekt strand aan bijna turquoise blauw zeewater. In de verte zag ik groepjes surfers wilde bewegingen maken over de enorme golven. Een prachtig schouwspel. Ik kon er urenlang naar kijken. Tussendoor nam ik telkens een duik in het lauwwarme zeewater.

Iets verderop beleefde ik samen met de locals in de avond de zonsondergang. Gelijktijdig nam ik er de avondmaaltijd zittend op een bankje en tafel van hout vlakbij de zee. Een geweldige plek om te zijn.

Terug bij Eddie leek het erop dat de avond een feest van surfers zou worden. Iedereen was druk in gesprek en er werd veel gelachen. Tegen 21.00 uur sloeg alles om. Iedereen vertrok naar de slaapkamer. Ik was als enige overgebleven in de lounge. Van Eddie vernam ik dat surfers vroeg gaan slapen om in de even zo vroege ochtend de eerste tour over de golven te gaan maken. De stroming is dan namelijk op zijn sterkst.

Toen ik de volgende dag opstond en aan het ontbijt zat, waren de surfers allang vertrokken. Iets later liep ik naar het strand van Lampuuk. Daar waren nog grotere golven zichtbaar. Na de terugweg kwam ik terecht bij surfers strandtent Joyu's waar ik de lunch nam en een snorkelset huurde. De middag bracht ik snorkelend en zwemmend aan het strand door. Ik sprak er met Nederlandse surfers en kreeg zo een inkijkje in de voor mij onbekende wereld van surfers. Andersom wisselde ik met de Nederlanders mijn ervaringen van het hiken uit.

Nog steeds zittend bij Joyu's in de schaduw onder een afdak realiseerde ik mij plotseling dat meer dan de helft van de reis erop zit. Nog een week of 11 te gaan. Wat wordt het plan? Hoe en wanneer? Naar Borneo? Of een verlenging aanvragen voor het visum van Indonesië? 

Ach, ik dacht binnen nu en een paar dagen komt er vanzelf een verdere invulling van plannen. Wat nu telt, is het geluid van de zee, de vergezichten en de serene rust.