Yogyakarta.

Een dag fietsen op een MTB van Solo naar Umbul Ponggok verliep anders van verwacht.

Allereerst had ik nog veel last van buikkrampen ten gevolge van diarree. Vermoedelijk de avond ervoor opgelopen in een warung. Tot dat moment had ik trouwens zonder darm en buik ellende op de meest wonderlijke plekken de fantastische Indonesische keuken geproefd. Blijkbaar was op die fatale avond mijn buikwand nog net niet genoeg gepantserd tegen bepaalde bacteriën. Waarschijnlijk waren die gehaktspiezen van de grill de boosdoener.

Hoe dan ook op de heenweg in tropische hitte raakte ik ongemerkt uitgedroogd. Gelukkig kwam ik er op tijd achter en nam lange tijd rust in de schaduw aan de oever van een snelstromende beek. En ik dronk natuurlijk in tussenpozen veel water. Dit hielp. De aanbevolen waterrijke plaats kon ik maar niet vinden. Uiteindelijk kwam ik bij een soort natuur zwembad terecht. Het zag er niet aantrekkelijk uit. Bovendien was het al over 4 uur en moest ik voor donker terug in Solo zijn.

Vandaar dat ik aan de terugreis begon. Onderweg begon het te stortregenen. Hoewel ik een tijdje onder een afdak schuilde, besloot ik mijn weg te vervolgen. Fietsen in de hel van de Indonesische avondspits zonder verlichting wil niemand. Gelukkig bleek het Noorse regenjack uit 2013 nog steeds bestand tegen de enorme watervloed die over mij heen kwam. Wat er over mijn voeten en onderbenen stroomde, voelde trouwens niet als een straf. Eerder verfrissend. Nog net voor duisternis bereikte ik mijn guesthouse.

De volgende dag waren de krampen weliswaar afgenomen maar nog duidelijk voelbaar. Gezien de korte afstand van Solo naar Yogyakarta nam ik voor de zekerheid een Gojek-taxi in plaats van de trein. Daar aangekomen, trof ik voor het eerst een moderne levendige winkelstraat aan de Malioboro. Je kon er relaxed lopen. Winkels en straatmuzikanten aanschouwen. En ook hier werd ik continue aangestaard of aangesproken. Ik kwam in gesprek met 2 locals. De ene werd uiteindelijk mijn food adviseur, de andere mijn scooter chauffer naar tempels. Maar het belangrijkste die avond was dat karretje met gestoomde mais, bananen en cassaves. Dit soort kost werd een weldaad voor mijn maag.

De dag erop begon ik aan de culturele verkenning van Yogyakarta. Eerst over de Pasar Bringharjo. De 'food adviseur ' liep na een tweede ontmoeting op de Malioboro met mij op en bracht mij tot in de diepste en verborgen uithoeken van deze Pasar. Vooral de balen tabak en vele soorten kruiden waren bijzonder om te zien en te ruiken. De food man stond de avond ervoor trouwens bij de stoomkar. Daarna kwam ik terecht in Fort Vredeburg waar ik in het museum een indrukwekkende maar ook ingrijpende tentoonstelling zag over de geweldadige onafhankelijkheidsstrijd eind jaren 40 van de vorige eeuw.  

Via het monument van de strijd liep ik richting het Kraton paleis waar ik in het omringende doolhof van kampungs niet wist te ontkomen aan een Batik show en een speciale koffie demonstratie. In het daarop volgende waterpaleis Taman Sari bereikte ik via onderaardse gangen de hoger gelegen ruïne van het kasteel. Op de terugweg hielp ik een jonge Nederlandse vrouw af te dingen op een ritje met een becak. Ze wist niet hoe te handelen en stond daar in gloeiende hitte te aarzelen. Ik deed het haar voor en in plaats van 40 kon ze voor 25K de benen nemen uit het ondertussen volgelopen hol van gidsen, verkopers, adviseurs etc. Ik liep nog een stukje door die gangen maar koos uiteindelijk ook voor het hazepad. 

Weer een dag later ging ik op zoek naar de Borobodur en Prambanan tempels buiten de stad. Fazial was mijn scooter driver die dag. Zoals gezegd ik ontmoette hem op straat. Eerst als verkoper van Batik schilderijen. Later bleek hij ook chauffeur te zijn. Vantevoren had ik aan hem zeer duidelijk en strikt mijn wensen uitgesproken. Een landelijke ronde naar beide tempels en tussenstops door mijzelf aan te geven. Onder geen beding een ongewenst bezoek aan een Batik shop, koffie winkel of anderszins. Dit werkte goed.

Fazial toonde zich als een goede en betrouwbare chauffeur. De route liep over rustige wegen, langs rijstvelden en bergen. Mooie uitzichten. Met zijn enthousiaste verhalen over het land en de cultuur bleek Fazial ook een goede gids te zijn. Hij sprak een aardig woordje Nederlands. Ooit van zijn oma geleerd. Op zijn advies namen we een Padang lunch in een warung ergens zijwaarts van de hoofdroute. Mijn maag kon alles weer verdragen. Het eten smaakte overigens bijzonder goed.

De tempels waren kolossaal en van een grote schoonheid. De Borobodur massief en statig. De Prambanan grandieus en toegankelijk. Deze vond ik het mooiste. Vooral vanaf enig afstand kun je er uren naar kijken. Aan het einde van de middag kwam zoals gebruikelijk de stortregen. Iedereen vluchtte van het terrein om op de nabijgelegen souvenir markt te schuilen. Met Fazial stapte ik op de scooter. Allebei een regencape om. En toen begon de terugtocht door de hoosbui naar Yogyakarta. Ondanks de regen kwamen we zonder al te veel oponthoud aan bij mijn guesthouse. 

Diezelfde avond liep ik een warenhuis binnen aan de Malioboro. Een goede keuze. Het was er superschoon met overal eetgelegenheden. Alles non-smoking.  Op de hoek nam ik een hamburger met jawel aardappelpuree. Een band speelde goede muziek. Ik bleef er nog lang zitten.