Van Malang naar Solo.

In Malang heb ik 2 hele dagen in en om het centrum rondgelopen. Altijd leuk om te doen.

De eerste ronde deed ik bij aankomst. Ik doe dan meestal een 360-graden-wandeling vanaf de accommodatie zonder nog online geïnformeerd te zijn. Vrij snel kwam ik terecht op de Pasar Bunga. Daar worden diverse vogels en andere dieren te koop aangeboden. Ik zag er tot mijn verbazing een uil op een stok staan. Iets verderop nam ik bij een piepkleine Warung de lunch. Ik zag in de stad diverse koloniale overblijfselen. Zoals Nederlandse straatnamen, de kathedraal, de protestantse kerk en enkele affiches met historische omschrijvingen.

Tegelijkertijd was te zien dat moderne tijden ook in Malang zijn ingevallen. Brede winkelstraten. KFC, McDonalds , bakeries en hippe coffee restaurants bepalen hier het beeld. Ik kon de verleiding niet weerstaan een cashew cake bij de bakkerij te nemen. Ze hadden trouwens ook bijna identiek Hollands brood te koop.

Verderop in het centrum kwam ik terecht in een grote en uitgebreide supermarkt. Ik vulde mijn havermout voorraad aan met quick cooking Australian oats en kocht wat andere dingen. Ondertussen was het einde van de middag en begon het zoals bijna dagelijks te stort regenen. Ik bleef onder de luifel van de supermarkt wachten. Daar was een medewerker luid bulderend en fluitend onhandige bestuurders van auto's naar parkeervakken aan het commanderen. Hij had er zin in.

De stortregen bleek van lange duur te zijn. Hoewel ik een regenjack in mijn dagrugzak had, was de hoosbui zodanig dat blijven een betere optie was. In een restaurant in het gebouw van de supermarkt kon ik terecht voor de avondmaaltijd. Er was goede zitgelegenheid en geloof het of niet jazzmuziek op de achtergrond. Ik bleef er bijna 2 uur.

Toen de regen weg was, liep ik terug naar de accommodatie. Zoals altijd werd ik onafgebroken na gestaard door groepjes van (meestal) mannen. Ze hangen rond of zitten zo om de 5 tot 10 meter bij elkaar, waar je ook komt. Ik heb ondertussen geleerd niet rond te lopen met een singlet of tankdop aan. Ook niet in felle kleuren of in shirts met opvallende prints of wat dan ook. In de avonduren draag ik een dunne lange broek. Ook nog eens effectief tegen de muggen. Hoewel je zo al een behoorlijk stuk daalt op de ranglijst van opvallende types blijf je wat je ook doet het doelwit van priemende nieuwsgierige Aziatische ogen. Maar gelukkig een stuk minder dan de Westerse man met knalrood singlet en een sportbroek aan. Met het haar omhoog in een knot. Voor mij al geruime tijd onmogelijk. Of met een afritsbroek en lopende met een enorme overvolle rugzak en daaroverheen een felkleurende regenhoes getrokken terwijl het niet regent. 

De vraag om een foto of een gezamenlijke selfie is trouwens voor mij geen enkele verrassing meer. Zo ook dit keer toen een jonge vrouw met haar vader mij aanspraken. Het liep nu iets anders. De vrouw probeerde met een paar woorden Engels mij een interview af te nemen. Ze deed haar uiterste best. Ik vertelde wat over mijn belevenissen in Indonesië. Het werd ook met de smartphone opgenomen. Erg vermakelijk allemaal. Als dank kreeg ik 2 verpakte croissants aangeboden.

De dag erop begon ik aan een uitgebreide stadswandeling. Ik liep door de bekende blue and coloured villages. De laatste bekend onder de naam Jodipan. Je kunt er heerlijk door nauwe steegjes rondslenteren en je vergapen aan schitterende muurschilderingen. Daarna kwam ik terecht in het Alun-Alun park. Het was zaterdag en dan is het er dus vol met locals.

In de middag was ik op zoek naar musea. Het ene museum was onvindbaar en het andere (muziek) museum bleek niet meer dan een concertzaal te zijn. In de avond kwam ik terecht bij restaurant Bakso President dat pal aan het treinspoor ligt. Het restaurant staat bekend om de meatballs. Geheel buiten verwachting speelde ik daar op de minisax een paar minuten mee met de zanger en zijn gitaar en mondharmonica, die daar de bezoekers vermaakte. 

Op de weg terug waren de winkelstraten compleet volgelopen met locals. Zaterdagavond is namelijk de gelegenheid bij uitstek voor rondhangen, chillen en flaneren. De volgende dag had ik een 6 uur durende treinreis voor de boeg naar Solo. Naar het schijnt een traditionele Javaanse stad op een uur rijden van Yogyakarta.

Solo bleek een aangename en verrassende stad te zijn. De stad wordt nauwelijks bezocht door toeristen. De eerste avond kwam ik gelijk op het gezellige food festival terecht. Ik nam daar zeer kruidig gemarineerde en geroosterde inktvis.  In deze prettig te bewandelen stad trof ik diverse restanten uit ons koloniale verleden aan. Soms wat verscholen. Met goed rondkijken, kom je echter heel ver. Het fort Vastenburg. Een marktgebouw met op de gevel de woorden blok A, B, C, D enz. Woorden als kantoor anno 1917 op een gebouw. Of kavallerie en artillerie 1874. Onze invloed is overal zichtbaar. 

In de volgepakte en nauwe gangen van de Batik koophuizen werd het mij snel te benauwd. Erg heet was het aan de ontelbare kramen van de Klewer markt. Door naar het Keraton museum. De weg ernaartoe is aan beide zijden voorzien van hoge witte koloniale muren. Ik moest mij verplicht aansluiten bij een groep. Een Indonesisch sprekende gids gaf tekst en uitleg over de Indonesische geschiedenis. Op een van de informatieborden in het Engels las ik iets over wapens die gebruikt werden tegen de aanvallen van de Dutch army.

Bijzonder opvallend was een wat ouder stel dat ook in het museum rondliep. De man was duidelijk een toerist, met een enorm overgewicht, gehuld in een Hawaï blouse. Hij bleek uit Nederland te komen. Uit Lochem. Niet eens zover van mij vandaan. Hij was niet erg spraakzaam. De vrouw aan zijn zijde was iets jonger en daarentegen slank en voor Indonesische begrippen zeer sexy gekleed. In een net iets te korte hot pants en een hemdje zonder mouwen. Het haar in een lange taart tot onder op de rug. Zij kwam van Surabaya en sprak een paar woorden Engels. Een groot contrast ten opzichte van de man. Het stel had geen enkele match. Misschien waren zij na een date in Surabaya naar Solo gereden om enigszins anoniem te proberen iets van een vonk van aantrekkingskracht te laten ontbranden.

De vrouw werd overigens iets verderop op de binnenplaats van het museum in allerijl door het personeel op de blote delen van het lichaam bedekt met sarungs en andere kledingstukken. In de middag keek ik rond in de sjieke gallerij van de Heritage Surakarta. Vervolgens op de antiek of beter gezegd rommelmarkt Pasar Triwindu. Vermakelijk is altijd om te zien dat de verkopers geen enkel gedrag vertonen dat tot een koop kan leiden. Ze zitten bijna bewegingsloos de dag uit of doen hun middagdutje. 

Langs de winkelstraten liep ik weer terug naar het guesthouse. Daar werd in de avond voor mij een mountainbike afgeleverd waarmee ik de volgende dag buiten de stad zou gaan fietsen. Na een paar dagen steden en verkeerslawaai heb ik namelijk behoefte aan een korte onderbreking in frisse lucht bij een meer of in een natuurgebied.