Bromo vulkaan, Oost-Java.

Vanaf Banjarmasin op Kalimantan nam ik aan het einde van de middag het vliegtuig naar Surabaya op Java.

Toen ik daar aankwam, kon ik bij een ticketcounter direct een gedeelde taxi regelen naar Probollingo. In een ruime personenauto met nog 4 locals reden we zonder wachttijd weg van het vliegveld. Laat in de avond werd ik gedropt bij een busstop in Probollingo. Er ging geen minibus meer naar Cemorolawang, het bergdorp van waaruit je naar de Bromo vulkaan kunt gaan. Geen nood, dit is Indonesië. Binnen een minuut werd mij een scooterrit naar het dorp aangeboden. Even wat onderhandelen en de race naar het dorp 30 km verderop was begonnen. Uit de stad gekomen, werd het een stuk koeler. De weg was kronkelig en vol met haarspeldbochten. In de duisternis kon ik de contouren van bergen in de verte zien. 

Rond 23.00 uur was ik in het bergdorp en klokslag middernacht lag ik na wederom onderhandelingen en wat gebruikelijke verwarrende Aziatische communicatie gedoucht en met de wekker op 3.00 uur in bed. Alleen een nachtelijk begin van de tocht is namelijk een garantie op mooie beelden van de zonsopkomst.

Toen de wekker ging stond ik snel op. Aankleden en nog even een kom havermout naar binnen werken. De dagrugzak om en gaan. Bij de start van de route kwam ik een stel tegen. Uit Jakarta gekomen maar blijkbaar wonend in Australië. Het begin van de route stond verwarrend en verkeerd omschreven op een travelblog. Maar daar ben ik zo langzamerhand wel aan gewend. Het zijn vaak over en weer van elkaar gekopieerde teksten met eigen invullingen. Daarmee wordt de onbetrouwbaarheid van de informatie alleen maar groter. Tsja, ik heb ondertussen gelukkig mijn eigen loop skills ontwikkeld. De vrouw van het stel liet het al snel afweten. De man probeerde nog met mij op te lopen maar koos in de nog nachtelijke duisternis begrijpelijk voor zijn lief. 

Na de aankomst bij het eerste viewpoint was de zonsopkomst in de verte inderdaad goed te zien. Indrukwekkende rode, oranje en gele strepen. Ik nam vervolgens het pad naar het tweede viewpoint. Dat is onverhard, smal en gaat gedeeltelijk over rotsen. Er zijn daar steile stukken te beklimmen. Ondertussen keek ik daar waar mogelijk naar het steeds scherper en lichter worden van de zonsopkomst.

Op een gegeven moment zag ik achter mij enkele bewegende lichten. Hoofdlampjes. Een groepje mannen. Ze gingen duidelijk de verkeerde richting in. Steil omhoog in hoog struikgewas. Ik wenkte ze met mijn lamp. Ze kwamen gelukkig mijn kant op. Toen maakte ik van medereizigers een stukje horkerigheid en hufterigheid van de eerste orde mee. De heren hadden blijkbaar haast, liepen na mijn hulp in rap tempo het pad verder op en lieten mij zonder aarzeling achter. Ze waren Engelssprekende. Van locals hoef je dit nooit te verwachten. Die zouden dankbaarheid hebben getoond en samen met je de route hebben vervolgd. Maar goed ik had de weg prima in het vizier en was in het geheel niet afhankelijk van dit soort irritante haast reizigers. 

Bij het volgende viewpoint was een adembenemend fel kleurende zonsopkomst zichtbaar. In snel wisselende en lichter wordende kleuren. Van hieruit liep ik naar de verharde weg waar enkele kraampjes met koffie, thee, water en snacks waren opgesteld. Ik regelde een scooterrit naar de voet van de vulkaan. Een spectaculaire rit vol bochten en daarna over een uitgestrekte zwarte vlakte. Bij de voet van de vulkaan was er nog een diep ingegraven weg naar de trap van de vulkaan te nemen. Er stond een oude man met een paard klaar. Ik dacht waarom niet? Het paard zag er op dit tijdstip nog fit uit. Ter plekke maakte ik de afspraak dat de man op mij zou wachten bij de krater net als de scooterman iets verder terug op de vlakte.

Ik liep over de zeer steile trap naar boven. De suizende geluiden van de vulkaan waren hoorbaar en er kwam rook naar boven. Rond 6.00 uur stond ik als eerste boven op de krater en had daardoor alle tijd en ruimte te genieten van de fantastische uitzichten op het gebied van de Bromo vulkaan en diep beneden in de gele ronkende en suizende bodem te kijken. De hele vulkaan voor mij alleen.

Na een minuut of twintig zag ik in de verte op de vlakte een soort karavaan van toeristen op gang komen. Tientallen jeeps om ze verder te vervoeren. Tijd om terug te gaan met paard en scooter. Om 7.00 uur was ik terug bij mijn kamer. De zon scheen. Ik nam een tweede ontbijt van havermout voor de aanvulling van energie en ging na een douche in bed liggen om wat verloren slaap in te halen en vooral te rusten. Ondertussen hoorde ik aaneengesloten jeeps en motors voorbij razen. De massale tocht naar Bromo was in volle gang.

Toen ik wat geslapen had en vooral was uitgerust, stapte ik op een off- the- road motor van een local voor de weg terug naar Probollingo. De bestuurder wist super behendig de scherpe bochten te nemen. Ergens halverwege werd deze omgeruild voor een scooter, maar wel een van de snelle soort. In bijna hetzelfde rappe tempo werd de route voortgezet naar het centrum van Probollingo.

Rond het middaguur nam ik na te zijn afgezet in het centrum bij een park onder een grote centrale luifel met eettentjes gado- gado. Precies wat ik nodig had na een tour als deze. Ik probeerde vervolgens lopend in de buurt accommodatie te vinden. Dat verliep moeizaam. De stad zag er niet aantrekkelijk uit. In de gloeiende middaghitte kwam ik niet verder dan een aftands deprimerend basic hotel. De aangeboden kamer rook muf en natuurlijk naar jaren sigarettenlucht. Een emmer water diende als douche. Ik maakte mij snel uit de voeten door een Gojek-taxi, de Indonesische variant van de Grab, naar de rand van de stad te nemen. Daar vond ik een redelijke kamer voor 1 nacht. Ik moest natuurlijk wel eerst zelf de schoonmaker zijn en de huis kakkerlak uit de douche verwijderen. Ach, ik had WiFi, een douche, airco en het was er rustig.

Java schijnt ideaal te zijn voor het maken van treinreizen. Laat dat nu een van mijn favoriete bezigheden zijn. In Thailand beviel het mij prima. In de avond deed ik uitgebreid online onderzoek. Inderdaad Java heeft een uitgebreid spoorwegnet. Ik downloade de hele spoorwegkaart en boekte online een ticket naar Malang voor de volgende dag. Verder maakte ik een globaal plan voor een doorreis van Malang naar Yogyakarta. Na jungles, bergen en vulkanen ga ik de cultuur van Java eens opsnuiven.

En nu ik dit alles opschrijf, zit ik in de trein naar Malang. De eerste indrukken zijn goed. Het is koel in de trein. Er zijn geen paffers en onnodige eetstops zoals bij de busreizen het geval is. 

Ik ben enigszins in gedachten van alle belevenissen van de afgelopen tijd, naar buiten kijkende. Naar Javaanse landschappen. Ja, ik ben voorlopig weer de treinjunk!